Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

       
            Μέ σεμνότητα πραγματοποιήθηκε τήν Κυριακή μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας καί περί ὥρα 11 π.μ. ὁ ἁγιασμός ἐνάρξεως τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων καί τῶν ᾽Ενοριακῶν Συντροφιῶν τῆς ᾽Ενορίας μας, στόν ὁποῖο παραβρέθηκαν ὅλοι οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ καί ἀρκετοί γονεῖς πού συνόδευαν τά μικρότερα παιδιά τους. 

       Μετά τόν ἁγιασμό ὁ ἱερέας νεότητος π. Γεώργιος ἀνέγνωσε τό μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, ἐνῶ ἔμεινε σέ ὁρισμένα σημεῖα του σχολιάζοντάς τα. 

       Στή συνέχεια ἔδωσε τούς ὑπογεγραμμένους ἀπό τόν Σεβασμιώτατο διορισμούς στούς κατηχητές καί τίς κατηχήτριες, ἐνῶ στό τέλος οἱ κατηχητές βρέθηκαν καθ᾽ ὁμάδες μέ τά παιδιά προκειμένου νά ἔχουν μία πρώτη ἐπαφή στή νέα κατηχητική καί ἱεραποστολική χρονιά. 

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ



῞Ενας γέροντας χωρικός ἔθαβε κάποτε στήν ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ του τό γαϊδουράκι του πού τοῦ εἶχε ψοφήσει... Κάποιος ὅμως νεαρός ἄπιστος πού περνοῦσε ἐκείνη τήν ὥρα ἀπό τόν δρόμο θέλησε νά τόν πειράξει.
- Μπράβο, μπάρμπα-Θωμᾶ, τοῦ εἶπε. ῎Ανθρωπος τοῦ Θεοῦ ἐσύ, ποτέ δέν τό περίμενα νά θάβεις τό γαϊδούρι σου χωρίς νά τό πᾶς στήν ᾽Εκκλησία γιά νά σοῦ τό διαβάσουν οἱ παπάδες.
Κι ὁ γεροθυμόσοφος τοῦ ἀπάντησε:
- Μά, τό γαϊδούρι μου τό θάβω χωρίς παπά, διότι, βρέ, παιδί μου, δέν πίστευε στόν Θεό σάν καί σένα καλή ὥρα...

(᾽Από τό βιβλίο  τοῦ Κ. Κούρκουλα, ῾ΨΙΧΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ')

ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΤΟΥ ΖΑΝΤΟΣΚ



Ὑπάρχει ἕνα Παντοκρατορινό Κελλί στήν Καψάλα, πού τιμᾶται στό ὄνομα τοῦ ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόσκ. ῾Ο Γέροντας τῆς καλύβης, Ρῶσσος στήν καταγωγή, ἦταν πανηγυριστής. ῎Ηθελε δηλαδή νά κάνη λαμπρά πανήγυρη μέ κόσμο πολύ καί μεγαλοπρέπειες. ᾽Επειδή ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Τύχωνος δέν εἶναι πολύ γνωστή, δέν πήγαιναν πολλοί πατέρες στήν πανήγυρη τῆς καλύβης. Γι᾽ αὐτό σκέφτηκε ἁπλά ὁ Γέροντας νά ἀλλάξη τόν ῞Αγιο. Πῆγε στό Μοναστήρι, κανόνισε τό τυπικό μέρος καί ἔγραψε στό ὁμόλογο ὅτι τό ᾽Εκκλησάκι τοῦ Κελλιοῦ του τιμᾶται στήν τάδε μεγάλη ἑορτή. Τό βράδυ ὅμως βλέπει ὁ Γέροντας τόν ἅγιο Τύχων λυπημένο νά φεύγη ἀπό τό καλύβι. Τρέχει, τόν προλαβαίνει καί τόν ρωτάει:
- Τί ἔχεις, ῞Αγιε τοῦ Θεοῦ, καί εἶσαι ἔτσι κατηφής;
- Τί νά ἔχω, ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Τύχων, πού εἶχα καί ἐγώ ἕνα καλυβάκι ἐδῶ καί τώρα μέ διώχνουν.
᾽Αμέσως ὁ Γέροντας συγκλονίστηκε καί τήν ἄλλη μέρα πῆγε στό Μοναστήρι, ξαναγύρισε πάλι τό ὁμόλογο καί ἐπανέφερε τόν ῞Αγιο τοῦ κελλιοῦ του.

(᾽Από τό βιβλίο ῾ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ’ )

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ



Στον ιερό Ναό των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, όπου βρισκόταν και το σεπτό «μαφόριον» της Παναγίας, μία των ημερών, επί βασιλείας Λέοντος του Σοφού (886-911), ετελείτο ολονύκτια αγρυπνία. Είχε πάει εκεί κατά τη συνήθειά του και ο όσιος Ανδρέας ο σαλός. Συνέβη να παρευρίσκεται και ο Επιφάνιος έχοντας μαζί έναν υπηρέτη του. Συχνά, σε κάθε κατάλληλη ευκαιρία, αγρυπνούσε και αυτός ανάλογα με την προθυμία του, πότε μέχρι το μεσονύκτιο, πότε μέχρι το πρωί. Την τετάρτη ώρα της νυκτός, βλέπει ο μακάριος Ανδρέας μεγαλοπρεπή γυναίκα να βγαίνει από την Ωραία και βασιλική Πύλη και να προχωρεί μαζί με πολυπληθή και λαμπρότατη ακολουθία αγίων λευκοφορούντων, που έψελναν ιερούς ύμνους και πνευματικά άσματα. Τη μεγαλοπρεπή αυτή γυναίκα κρατούσαν τιμητικά συνοδεύοντας από τα χέρια ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Υιός της Βροντής, ο Θεολόγος Ιωάννης, ενώ ακολουθούσαν οι υπόλοιποι άγιοι. Μόλις τους είδε ο όσιος Ανδρέας να προχωρούν προς τον άμβωνα της Εκκλησίας, πλησιάζει τον Επιφάνιο και του λέει: - Βλέπεις την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;           Αυτός του απαντά: - Ναι, πνευματικέ πατέρα μου. Ενώ παρακολουθούσαν οι όσιοι, Την βλέπουν να γονατίζει, να προσεύχεται για ώρα πολλή και να τρέχουν συνεχώς δάκρυα στο θεοειδές και άχραντο πρόσωπό Της. Μετά από αυτήν την προσευχή, έρχεται προς το θυσιαστήριο και δεήθηκε εκεί υπέρ του παρευρισκόμενου λαού. Όταν τελείωσε τη δέησή Της, έβγαλε από την πανάχραντη κεφαλή Της, με μία κίνηση γεμάτη χάρη και σεμνότητα, το μέγα και φοβερό «μαφόριόν» Της, που έλαμπε ως αστραπή, και το άπλωσε επάνω από όλον τον παρευρισκόμενο λαό. Αυτό το έβλεπαν οι θαυμάσιοι αυτοί άνδρες επί αρκετές ώρες να είναι απλωμένο επάνω από όλον τον λαό και να πηγάζει ως φως ήλεκτρου τη Δόξα του Κυρίου. Όση ώρα ήταν εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος, ήταν θεατό και εκείνο, μόλις ανεχώρησε, έπαυσε και αυτό να είναι ορατό. Το επήρε μαζί της, αφήνοντας τη Χάρη Της στον πιστό λαό.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ



῞Ενα ἀραβικό γνωμικό λέγει πώς τό κάθε πάθος δέν συντρίβει ἀμέσως τό θύμα του μέ τή γροθιά του, ἀλλά τό παραλύει ὀλίγον κατ᾽ ὀλίγον χρησιμοποιώντας ἕνα πρός ἕνα ὅλα τά δάχτυλά του.
Μέ τά δύο του δάχτυλα φράζει τ᾽ αυτιά τοῦ θύματος γιά νά μήν ἀκούη τίς καλές συμβουλές. Τά ἄλλα δύο τά χώνει στά μάτια καί τό τυφλώνει γιά νά μή βλέπη τόν δρόμο, στόν ὁποῖο τό ὁδηγεῖ. Καί μέ τό πέμπτο δάχτυλο κλείνει τό στόμα τοῦ θύματος καί προστάζει: ᾽Ακολούθει χωρίς ἀντιλογία. Καί ὁ δυστυχής ἄνθρωπος τυφλός, κωφός καί ἄλαλος ἀκολουθεῖ... Ποῦ; Πρός τό βάραθρο.

(᾽Από τό βιβλίο ῾Κογχύλια ἀπό τήν Τιβεριάδα᾽)

ΛΟΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ



- Δέν πρέπει νά λεπτολογοῦμε, ἄν κάποιος πῆ κάτι ἀπό ἁπλότητα δογματικῶς ἄστοχο. Πρέπει νά τό παίρνουμε μέ καλό λογισμό, διότι ὁ Θεός θά κρίνει μέ δικό Του τρόπο.

- Μοῦ ἔλεγε ἕνας μάγος ὅτι, ὅταν ἀνάβη κερί καθαρό, τά δαιμόνια δέν τολμοῦν νά πλησιάσουν ὅταν τά καλῆ, ὅπως πλησιάζουν ὅταν ἀνάβη σπαρματσέτο.

- Πρέπει ὁ λογισμός ἑνός φιλοτίμου νά κλίνη περισσότερο στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή θυσία Του, ἐνῶ ἑνός σκληροῦ στήν κρίση, στήν ἀνταπόδοση. ᾽Αναλόγως δηλαδή.

- Πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε νά ξερριζώσουμε τά μεγάλη πάθη, διότι ξερριζώνοντας ἕνα μεγάλο πάθος, ξερριζώνονται καί πολλά ἄλλα μικρά.

- Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη, νά, αὐτό εἶναι τό πᾶν.

(᾽Από τό βιβλίο ῾ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ’ )
"Ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών" (Ο Κύριος)