Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Εμείς χαμογελάμε εσείς ?????














Στιγμές από την εκδρομή !!!!!

















Eκδρομή λήξης Κατηχητικών 9 Μαΐου 2015


Το Σάββατο 9 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η εκδρομή λήξης όλων των βαθμίδων των Κατηχητικών Σχολείων του Ναού μας, στο χώρο των κατασκηνώσεων την Ι.Μ. Πειραιώς στο Καπανδρίτι.
Τα παιδιά μας προσκύνησαν στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής, και ακολούθως κατευθύνθηκαν στο χώρο των Κατασκηνώσεων. Παιχνίδι, γέλια, χαρά.  Βίωσαν και στη φετινή εκδρομή τα παιδιά, μέσα σε μια περίοδο αναγνωστικού φόρτου για τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, για τα οποία ξεκινά η εξεταστική περίοδος. Ευχόμαστε  μας αξιώσει ο Θεός να βιώσουμε πάλι τόσο όμορφες στιγμές και του χρόνου!

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Στο ξεκίνημα της ημέρας!!!!!!

Στο ξεκίνημα της ημέρας
Mια καινούργια ημέρα ξημέρωσε. Ο ήλιος ανέτειλε και διέλυσε τα σκοτάδια της νύχτας. Μας ­χαρίζει ο Θεός παράταση ζωής, ακόμη μία μέρα. Μιά νέα ευκαιρία μπροστά μας να εργασθούμε, ν’ αγωνισθούμε, να διορθώσουμε λάθη και να προοδεύσουμε. Ο καθένας μας θα βρεθεί στο περιβάλλον της οικογενείας του, της ­εργασίας του, θα συναναστραφεί και θα ­συνεργασθεί με τους άλλους, έτοιμος να επιτελέσει το καθήκον του. Ο χριστιανός ­αγωνιστής, ο­­­­πως λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, βγαίνει στον κάμπο έτοιμος να πολεμήσει, να νικήσει τις παγίδες του πονηρού ως στρατιώτης Ιησού Χριστού που είναι. Τι κρύβει όμως η κάθε ημέρα; Τι γεγονότα θα παρουσιασθούν; Ευχάριστα, δυσ­­άρεστα, εύκολα, δύσκολα; Τι πειρα­σμοί; Ποιές δοκιμασίες; Κανείς δεν το γνωρίζει. Αισθανόμαστε την ανάγκη να στηρίξουμε τον αγώνα της καινούργιας ημέρας μας. Πού όμως;
Ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ θα μας δώσει την απάντηση: « Το πρωΐ εισακούση της φωνής μου, το πρωΐ παραστήσομαί σοι και επόψει με » ( Ψαλ. ε΄ 4 ). Το πρωί μόλις σηκωθώ και πριν από κάθε άλλο έργο μου, Εσένα, Κύριε, πρώτον θα επικαλεσθώ και Συ θ’ ακούσεις την ικετευτική φωνή μου. Πολύ πρωί θα παρουσιασθώ ενώπιόν Σου και θα ευδοκήσεις να ρίξεις ευμενές το βλέμμα Σου επάνω μου.
Σε ποιόν λοιπόν θα καταφύγουμε; Στον Κύριο και Θεό μας. Στον Δημιουργό και Πλάστη μας. Με την προσευχή μας, με την επικοινωνία μας μαζί Του. Η πρώτη μας σκέψη σ’ Εκείνον, το πρώτο μας βλέμμα στο εικόνισμά Του, τα πρώτα λόγια της καινούργιας ημέρας μας προς τον άγιο Θεό. Πριν αρχίσουν οι εργασίες, οι μέριμνες, οι έγνοιες, με καθαρό το μυαλό, με ξάστερο το νου να υμνήσουμε και να δοξολογήσουμε τον Τρισάγιο Θεό. Να Τον ευχαριστήσουμε πρωτίστως για τη νύχτα που πέρασε και μας διαφύλαξε από κινδύνους και πειρασμούς. Να Τον δοξολογήσουμε για όσα ωραία και « εν σοφία » δημιούργησε στον κόσμο μας. Γιά τις πολλές, ποικίλες και πλούσιες δωρεές Του που μας έχει χαρίσει μέχρι τώρα. Γιά το δώρο της ζωής που μας δίνει, την υγεία, την εργασία, την οικογένεια, τους συνανθρώπους μας, τα υλικά και πνευματικά αγαθά. Η ευγνωμοσύνη να ­πλημμυρίζει το εσωτερικό μας και το «δόξα σοι ο Θεός» να ξεχειλίζει από την καρδιά μας.
Αλλά και να Τον παρακαλέσουμε να μας χαρίσει την καινούργια ημέρα « τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και ­αναμάρτητον ». Να ευλογήσει τις σκέψεις και τις ε­­­πιθυμί­ες μας, τα σχέδια και τις εργασίες μας. Να μας χαρίσει υγεία και­ δυνάμεις να επι­τελέ­σουμε τα καθήκοντά μας τίμια και σωστά. Να μας κρατήσει ­ειρηνικούς, νη­φα­λιους σε στιγμές εντάσεως και έκτακτων γεγονότων. Να φωτίζει τις ­αποφάσεις μας ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες. Η χάρη Του και η ευλογία Του να μας ­γεμίζουν και στον πνευματικό μας αγώνα. Να ­δια­ κρίνουμε τις παγίδες του πονηρού εχθρού μας διαβόλου και να νικούμε. Με όρεξη και προθυμία ν’ αγωνιζόμαστε και να προοδεύουμε περισσότερο στην αρετή. Με ακλόνητη πίστη να ­παραδινόμαστε στο άγιο θέλημά Του και να δεχόμαστε ότι Εκείνος επιτρέπει μέσα στη μέρα. Πόσα έχουμε να σκεφθούμε! Γιά πόσα να ευχαριστήσουμε, αλλά και για πόσα να Τον παρακαλέσουμε! Ο ιερός Χρυσόστομος μας συμβουλεύει σχετικά: « Πόλεμος γίνεται στην α­­γορά, μάχη είναι τα ­καθημερινά πράγματα, τρικυμία και χειμώνας. Μας χρειάζονται λοιπόν όπλα, και μεγάλο όπλο είναι η προσευχή. ­Χρειαζόμαστε ­ευνοι­κούς ανέμους, πρέπει να τα ­μάθουμε όλα, ώστε να διανύσουμε όλη τη μέρα χωρίς ναυάγια και τραύματα. Γιατί κάθε ημέρα υπάρχουν πολλοί σκόπελοι και συχνά προσκρούει το σκάφος και καταποντίζεται. Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη από την προσευχή, και κυρίως από την πρωινή και τη νυχτερινή ». ( « Εις την προς Εβραίους επιστολήν » ομιλία ιδ΄, ΕΠΕ 24, 559 ). Μ’ αυτό το πνεύμα προσεύχονταν οι Α­­γιοι της Εκκλησίας μας, όπως διαβάζου­με στις προσευχές τους. Όλο ευγνωμοσύνη, ευχαριστία, δοξολογία. Παράλληλα και ικεσία θερμή, αίτηση συγχωρήσεως, εξάρτηση από το θείο ­θέλημα. Διαφαίνεται η βαθιά και μόνιμη αγάπη τους προς τον Κύριο. Αλήθεια, έχουμε καταλάβει τη σπουδαιότητα της πρωινής προσευχής; Στο πρόγραμμα της κάθε ημέρας μας έχει χώρο η προσευχή; Στούς αγχώδεις ρυθμούς της καθημερινότητάς μας δίνουμε τον χρόνο που χρειάζεται, ώστε στη μέρα μας να έχουμε σύμμαχό μας τον Θεό; Ο όσιος Γέροντας π. Ευσέβιος Ματθό­πουλος στο εξαίρετο βιβλίο του « Ο προορισμός του αν­θρώπου » συμβουλεύει σχετικά: « Όταν σηκώνεσαι το πρωί, να θεωρείς καθήκον σου επιβεβλημένο και εντελώς απαραίτητο, πριν από κάθε άλλο, να προσευχηθής με πίστη και ευλάβεια προς τον Θεό.
Καθώς προσεύχεσαι, να ευλογής και να δοξολογής το υπερύμνητο και υπεράγιο όνομά Του, να Τον ευχαριστής για τις αναρίθμητες ευεργεσίες Του και προπάντων για τη θυσία του Μονογενούς Υιού Του και για τη μακροθυμία που έδειξε στο διάστημα της ζωής σου, που σε ανέχθηκε, αν και αμάρτησες μύριες φορές ενώπιόν Του. Έπειτα να ζητάς το έλεός Του και τη χάρη Του για τα αμαρτήματά σου και στη συνέχεια να ζητάς την ευλογία Του, για να περάσης την ημέρα αναμάρτητα, ειρηνικά και να εργασθής το αγαθό » ( σελ. 524 ).
Πόσο διαφορετική είναι η μέρα μας, όταν ξεκινά με προσευχή. Πόσο ­ειρηνικοί, χαρούμενοι, δυνατοί είμαστε με τη χάρη του Θεού, τις πρεσβείες της Παναγίας και των Αγίων μας. Πόσο εύκολα, σωστά ­τακτοποιούνται τα θέματά μας, οι υποθέ­σεις μας, όταν τ’ αναθέτουμε σ’ Εκείνον, τον Θεό Πατέρα μας. Ας μην την αμελού­με, ας δίνουμε στην προσευχή την πρώτη θε­ση που της αξίζει!

Ορθόδοξο Περιοδικό “ Ο ΣΩΤΗΡ ”



Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Η παραβολή του άσωτου υιού  


«Είπε δε [ο Κύριος], κάποιος άνθρωπος είχε δυο γιους. και είπε ο νεώτερος αυτών προς τον πατέρα, «Πατέρα, δώσε μου το μέρος της περιούσιας που μου ανήκει». Και μοίρασε σ’ αυτούς τα υπάρχοντα του. Και μετά από λίγες ημέρες, ο νεώτερος γιος, αφού μάζεψε τα πάντα, έφυγε σε χώρα μακρινή. και εκεί διασκόρπισε την περιούσια του ζώντας άσωτα. Αφού δε δαπάνησε τα πάντα, έγινε μεγάλη πείνα στην χώρα εκείνη και αυτός άρχισε να στερείται. Τότε πήγε και προσκολλήθηκε σε ένα από τους πολίτες εκείνης της χώρας. ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια. Και επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα τα οποία έτρωγαν τα γουρούνια. και κανένας δεν έδινε σ’ αυτόν. Και αφού ήρθε στον εαυτό του είπε: πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί και εγώ χάνομαι από την πείνα! Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω, «πατέρα αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιον σου. και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομαστώ γιος σου. κάνε με σαν ένα των μισθωτών σου.» Και σηκώθηκε και ήλθε προς τον πατέρα του. ΕΝΩ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΑΚΡΙΑ, ΕΙΔΕ ΑΥΤΟΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΠΛΑΧΝΙΣΤΗΚΕ. ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΕΠΕΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΡΑΧΗΛΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΦΙΛΗΣΕ. Και είπε προς αυτόν ο γιος: πατέρα αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιον σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομαστώ γιος σου. ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ: ΦΕΡΤΕ ΕΞΩ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΝΤΥΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ. Και φέρτε και σφάξτε τον μόσχο τον σιτευτό, και αφού φάμε ας ευφρανθούμε. διότι αυτός ο γιος μου νεκρός ήταν και ΞΑΝΑΖΗΣΕ. Και χαμένος ήταν και βρέθηκε. Και άρχισαν να ευφραίνονται»

Ο Γιος του Θεού ήρθε να βρει και σώσει το χαμένο (κατά Ματθαίο 18:11). Ο προσερχόμενος σ’ Αυτόν δεν πρόκειται να εκβληθεί έξω, λέει η Γραφή (κατά Ιωάννη 6:37). Δεν έχει σημασία πόσα έχει κάνει κανείς ή όχι. Δεν έχει σημασία τι παρελθόν μπορεί να έχει. Αυτό που θέλει ο Γιος του Θεού δεν είναι να κρίνει αλλά να σώσει (κατά Ιωάννη 3:17). Η συμπόνια και η αγάπη του πατέρα της παραβολής, παριστάνει την συμπόνια και την αγάπη του Πατέρα Θεού (ο Ιησούς ανάφερε την παραβολή σε σχέση με την χαρά που γίνεται στον ουρανό, όταν ένας αμαρτωλός επιστρέφει). Ο Θεός «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (προς Τιμόθεο Α 2:4).
Ο γιος της παραβολής δεν μπορούσε να περιμένει τον πατέρα Του να πεθάνει. Ήθελε την περιούσια αμέσως, έστω κι αν ο πατέρας του ήταν ακόμα εν ζωή. Και σαν μην έφτανε αυτό, μόλις πήρε την περιούσια, σηκώθηκε και έφυγε για χώρα μακρινή. Ποιος ξέρει τι θα είχε ακούσει γι’ αυτή την χώρα. Διαφημίσεις, τηλεοράσεις, ράδιο (αν υπήρχαν) θα μιλούσαν γι’ αυτή την χώρα. Αν είχε πολλά λεφτά θα έκανε εκεί την «μεγάλη ζωή» - την «μεγάλη ζωή» που ο Λόγος του Θεού περιγράφει με μια λέξη: «ασωτίες». Στο τέλος η φούσκα ξεφούσκωσε και ο κάποτε γιος ενός πλούσιου πατέρα έμεινε φτωχός και απένταρος. Μαζί ήρθε και η πείνα και δεν ήξερε πλέον τι να φάει. Τα γουρούνια τρέφονταν πιο πολύ από ότι αυτός!
Και τότε έγινε κάτι πολύ σημαντικό: «ήρθε στον εαυτό του» και σκέφτηκε: «εγώ χάνομαι από την πείνα και οι μισθωτοί του Πατέρα μου τρέφονται πιο πολύ από μένα. Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω ότι αμάρτησα στον Θεό και σε σ’ αυτόν και δεν είμαι άξιος να ονομαστώ γιος του πλέον. Ας είμαι ένας από τους μισθωτούς του». Μετάνιωσε λοιπόν ο γιος και ήρθε στον εαυτό του. Συνήθως η στιγμή που κάποιος έρχεται στα συγκαλά του δεν είναι η στιγμή που όλα πάνε καλά αλλά η στιγμή που δεν έχει ούτε ξυλοκέρατα για να χορτάσει την πείνα του. Ήρθε λοιπόν στον εαυτό του ο γιος και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Όλα αυτά τα οποία είπε ήταν σωστά και δίκαια: μετά τα όσα έκανε δεν είχε κανένα δικαίωμα να ονομάζεται γιος αυτού του πατέρα. Είχε καταφάει τον ιδρώτα του ζώντας σε ασωτίες. Το μόνο που ίσως να μπορούσε να γίνει ήταν μισθωτός του. Και όμως, ο Πατέρας τον είδε από μακριά. Για να το κάνει αυτό σημαίνει ότι παρακολουθούσε τον δρόμο. Αν και μπορεί ο γιος να πήρε το μερίδιο του από την περιούσια και να εγκατάλειψε το σπίτι, ο πατέρας δεν αδιαφορούσε. Καρτερούσε μέρα με την μέρα να τον δει να γυρίζει. Αν μπορούσε να τον βρει θα πήγαινε να τον παρακαλέσει να γυρίσει - όπως ο Κύριος παρακαλεί τον άνθρωπο να συμφιλιωθεί μαζί Του (προς Κορινθίους Β 5:18-21). Περίμενε λοιπόν ο Πατέρας. Κοιτούσε τον δρόμο, και μόλις είδε το γιο του να γυρίζει, ΕΤΡΕΞΕ για να τον ανταμώσει! Πόσο αλήθεια συγκινητικό: ένας πατέρας να τρέχει να αγκαλιάσει ένα γιο που κατασπατάλησε την περιούσια του σε ασωτίες. Και όμως δεν είναι το ίδιο με τον Θεό; Ενώ ήμασταν νεκροί στις παραβάσεις και στα αμαρτήματα, τέκνα οργής, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό. Όχι για τα έργα μας (ήμασταν νεκροί) ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ. Περιμένει και ψάχνει ο Κύριος τα χαμένα πρόβατα. Και μόλις κάποιος γυρίσει ΤΡΕΧΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΥΠΑΝΤΗΣΕΙ και τον καταφιλεί. Ο πατέρας ξέχνα ΚΑΙ ΣΒΗΝΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΘΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ. Ο Θεός ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΟΣ. «Αν κάποιος είναι εν Χριστώ είναι ΝΕΟ ΚΤΙΣΜΑ, ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΠΑΡΗΛΘΑΝ, ΝΑ ΤΑ πάντα έγιναν ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ» (προς Κορινθίους Β 5:17), λέει ο Λόγος του Θεού. Και αντί λοιπόν ο πατέρας της παραβολής να πετάξει έξω τον γιο του - όπως πολύ πατεράδες κάνουν μόλις αντιληφθούν τις ασωτίες των παιδιών τους, έστω και αν αυτά έχουν μετανιώσει - αντί να τον βάλει σε περίοδο δοκιμής, τον αγκάλιασε, τον καταφίλησε και έσφαξε το καλύτερο μοσχάρι - ΟΛΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΕΥΦΡΑΙΝΟΝΤΑΙ. Όμοια είναι η ευφρόσυνη που γίνεται στον ουρανό όταν ένας αμαρτωλός επιστρέψει. Αυτό που θέλει ο Κύριος δεν είναι την καταδίκη του αμαρτωλού. Αν σου έχουν πει ότι ο Θεός σε περιμένει με κάποιον βούρδουλα έτσι και γυρίσεις προς Αυτόν, μαθέ τούτο: Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ. ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΣΕ ΔΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΡΕΧΕΙ ΝΑ ΣΕ ΑΝΤΑΜΩΣΕΙ, ΝΑ ΣΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ, ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΗΡΥΞΕΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΟΥ. 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ: Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ (Εορτή Ο Όσιος Παρθένιος, επίσκοπος Λαμψάκου, του οποίου τη μνήμη η Εκκλησία μας εορτάζει στις 7 Φεβρουαρίου, είναι γνωστός στους πιστούς ως προστάτης τους στην επάρατη νόσο του καρκίνου.

Ο Όσιος Παρθένιος έζησε στη Μικρά Ασία κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ήταν υιός του διακόνου της Εκκλησίας Μελιτοπόλεως Χριστοφόρου, από τον οποίο διδάχθηκε την Ορθόδοξη πίστη.
Ενάρετος από μικρός, έγινε όπως οι Άγιοι Απόστολοι, ψαράς. Τα χρήματα που εισέπραττε από την πώληση των ψαριών δεν τα κρατούσε για τον εαυτό του αλλά τα μοίραζε στους πτωχούς από αγάπη προς αυτούς. Γι' αυτό και όταν τον ευχαριστούσαν εκείνος έλεγε: «Διατί με ευχαριστείτε; Δεν έχω καμία τέτοια αξίωση. Μήπως είμαστε ξένοι; Εμείς είμαστε αδελφοί. Τι απλούστερο και φυσικότερο από το να βοηθά αδελφός τους αδελφούς;».
Για την ενάρετη αυτού παρουσία χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα, επίσκοπος Λαμψάκου. Ο Άγιος ήταν πράος, υπομονετικός, φιλόξενος, μακρόθυμος, πάντοτε πρόθυμος για το ποίμνιό του.
Η αρετή και η ευσέβεια που έκρυβε στην ψυχή του ήταν τόσο πολύ μεγάλη, ώστε ο Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της θαυματουργίας, για να μπορεί να εκδιώκει τους δαίμονες από τους ανθρώπους και να θεραπεύει κάθε είδους ασθένεια. Γι' αυτό προσφεύγουν σε αυτόν ιδιαίτερα οι πάσχοντες από τη νόσο του καρκίνου.

Ο Όσιος Παρθένιος κοιμήθηκε εν ειρήνη. Τμήμα της Αγίας Κάρας του φυλάσσεται στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Μακρυμάλλη της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος.7 Φεβ.)



EYXH ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
(Ἐγκεκριμένη ἀπό την Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος)
[Ἀρ. Πρωτ. 1465/25-6-1984]
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ἐπιτιμῶν τοῖς πνεύμασι τῆς ἀσθενείας καί την ὐγείαν τοῖς ἐπικαλουμένοις Σε ἐκ πόθου καρδίας και τῇ προς Σε πίστει ἐπιδαψιλεύων, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, παρ΄οἷς, σύν ταῖς ἂλλαις, και ἡτῆς τοῦ καρκίνου μάστιγος δεινή ἀπειλή ἀφαρπάζουσα ἐκ μέσου ἡμῶν, μετά ἐπώδυνον νόσον καί ἐν βραχεῖ χρόνω, πατέρας, ἀδελφούς και τέκνα ἡμῶν, βαθεῖαν δε θλῖψιν και ὀδύνην, ἐκ τοῦ θανάτου αὐτῶν, ὃν εκ φεῦξαι οὐ δύνανται, προκαλοῦσαν πάσι.
Τῷ φωτιστικῷ και ἁγιαστικῷ σου Πνεύματι, Κύριε, ὁδήγησον τους ἐν ἰατρικῇ ἐπιστήμῃ ἐρευνῶντας εἰς την τοῦ κακοῦ τού ἐξολόθρευσιν, το φάρμακον και τον τῆς Θεραπείας τρόπον ἀποκαλύπτων, δύναμιν παράσχου τοῖς πάσχουσι και ὐπομονήν και ἀναψυχήν ἐν τοῖς πόνοις, πᾶσι δέ την θεραπείαν ψυχῇ και σώματι ἐπιβράβευσον, πρεσβείαις τῆς 'Υπερευλογημένης Δεσποίνης Ἠμῶν Θεοτόκου και Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, Ἧς το ὒδωρ ἐν τῇ βασιλίδι τῶν πόλεων ἐπιχυθέν ἀσθενούσῃ έκ καρκίνου, το πάθος ἒπαυσε, τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Παρθενίου, ἐπισκόπου Λαμψάκου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί θαυματουργῶν Ἀναργύρων, τοῦ αγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος και Ἰαματικού Παντελεήμονος και πάντων Σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.




Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Οι τρείς Ιεράρχες


Άγιος Βασίλειος ο Μέγας.

Γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στην Kαισάρεια της  Καππαδοκίας της Μ. Ασίας . Γόνος πολύτεκνης οικογένειας. Ο πατέρας του, Βασίλειος, και η μητέρα του, Εμμέλεια,  απέκτησαν (9) εννέα παιδιά, από τα οποία τα (5) πέντε  αναδείχθηκαν άγιοι της 'Εκκλησίας μας (Βασίλειος , Μακρίνα, Ναυκράτιος, Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης, Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας). Σπούδασε στην  Αθήνα. Μόνασε στον πόντο. "Έγινε επίσκοπος Καισαρείας  το  370μ.Χ.

Υπήρξε :
- Μέγας κοινωνικός εργάτης . "Έχτισε την περίφημη «Βασιλειάδα».
- Μέγας οργανωτής της μοναστικής ζωής και πατέρας  του  μοναχισμού στη   Μ. Ασία.
 -Μέγας Θεολόγος και συγγραφέας. Έγραψε τα  «'Ασκητικά», ομιλίες στην «"Εξαήμερο», «Θεια  Λειτουργία» ( ή οποία φέρει το όνομα του και  τελείται  (10)  φορές  το χρόνο ) και άλλα. πολλά .
 - Μέγας υπερασπιστής της αλήθειας της πίστης. Υπερασπίστηκε σθεναρά την 'Ορθοδοξία έναντι της   κρατικής   βίας και αυθαιρεσίας των αρειανόφιλων   βασιλέων   Ιουλιανού και  Ουάλη Β'
Ο Μέγας Βασίλειος εκοιμήΘη την 1η 'Ιανουαρίου  του  379 μ.Χ,. σε ηλικία 49 μόλις ετών.
Ο Άγιος Γρηγόριοςένας Θεολόγος ποιητής.

Γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, ένα χωριό κοντά στη   Ναζιανζό της Καππαδοκίας όπου ο πατέρας του ήταν επίσκοπος. «.0 πρώτος των εραστών της σοφίας» κατά δήλωση του,   απέκτησε μεγάλη μόρφωση. Συσπουδαστής και αδελφικός φίλος του Μ. Βασιλείου. Ασκήτεψε στον Πόντο.

Το 361 μ.Χ. χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος και το 372μ.Χ. επίσκοπος Σασίμων.

Το 380 μ.Χ. καλείται στη Bασιλεύουσα για να  καταπολεμήσει τους Αρειανούς που επικρατούσαν εκεί, πράγμα που καταφέρνει αφού , μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (2) δύο μόλις  ετών, τους επαναφέρει στην 'Oρθοδοξία και εκλέγεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως .
Οι συνεπίσκοποι του όμως, τον φθονούν και τον υπονομεύουν.
Ηρωική πράξη της παραίτησης του από τον πατριαρχικό   Θρόνο, βάζει τέλος στην ταραχή και τη διχόνοια και επιφέρει την  ειρήνη στη ζωή της Εκκλησίας.
Αποσύρεται από την δημόσια δράση και αφιερώνει τον  υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στη συγγραφή Θεολογικών έργων  και των αξεπέραστων χριστιανικών ποιημάτων του ('Έγραψε 407 ποιήματα, με 20.000 στίχους).
Φιλάσθενος από  μικρός ο άγιος , αρρωσταίνει  βαριά  και  στις   25 'Iανουαρίου του 390 μ.Χ. η αγία του ψυχή φτερουγίζει στον Kύριο και  Θεό της.
Ο  Άγιος Ιωάννης,ο Χρυσός Άγιος.
  
Γεννήθηκε το 354 μ.Χ. στην Αντιόχεια. Έλαβε μεγάλη  μόρφωση. Σε ηλικία 20 ετών γίνεται μοναχός. Ζει ασκητικότατα. Το 383 μ.Χ. χειροτονείται ιερέας. Το 398 μ.Χ. Εκλέγεται, παρά τη Θέληση του Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως .


Υπήρξε:
-0 μεγαλύτερος εκκλησιαστικός συγγραφέας. Τα έργα   του  φτάνουν τις (2000) δυο χιλιάδες.
-0 μεγαλύτερος μελετητής και εξηγητής της  Αγίας  Γραφής.
-Απ' τους μεγαλύτερους κοινωνικούς εργάτες (έτρεφε καθημερινά στην Κων/πολη (7000) επτά χιλιάδες απόρους).
 - Πρότυπο ποιμένα - αρχιερέα. Διακρίνεται για την προσφορά του στην ιεραποστολή και τη λατρεία.
-Απ' τους πιο φλογερούς μαχητές της αλήθειας και των   δικαίων της 'Εκκλησίας . Συγκρούστηκε με την διαφθορά  των ανακτόρων, τις καταχρήσεις των πλουσίων, τους σιμωνιακούς ιερείς , καθαρίζοντας την 'Εκκλησία από κάθε αντικανονικότητα και κάθε μίασμα. Oι αγώνες του αυτοί,   του  απέφεραν πολλά  βάσανα και κακουχίες και τέλος την εξορία  και  το  θάνατο.
Το «χρυσό στόμα» του 'Ιωάννη σίγησε για πάντα στις  14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. στα Κόμανα του Πόντου  όπου  βρισκόταν εξόριστος από τους βασιλείς . Η 'Εκκλησία   τιμά την μνήμη του στις 13 Nοεμβρίου και την   ακομιδή  των λειψάνων του στις 27 'Ιανουαρίου.
Γιατί καθιερώθηκε ο κοινός εορτασμός των Τριών Ιεραρχών
Διότι oι Bυζαντινοί τότε, ενδιαφερόταν για τα εκκλησιαστικά Θέματα τόσο, όσο εμείς σήμερα για τα. πολιτικά, τα κοινωνικά και τα αθλητικά. "Έτσι έφτασαν στο σημείο, να μαλώνoυν, χωριζόμενοι μάλιστα, σε τρεις αντιμαχόμενες παρατάξεις και για το ποιος  από τoυς  Τρεις  Ιεράρχες είναι ο πιο σπoυδαίος και σημαντικός και άρα Θα' έπρεπε γι' αυτό, να τιμάται περισσότερο από τoυς   αλλoυς δύo.
          
Στη διαφωνία αυτή, έδωσε «σολομώντεια λύση», ο Mητροπολίτης Eυχαίτων του Πόντoυ 'Ιωάννης ο Mαυρόπoυς, ο  οποίος είπε πώς και οι τρεις άγιοι είναι ισάξιοι και ισότιμοι και θα'πρεπε και οι τρεις μαζί, σε κoινη ημερoμηνία (στις 30 Ιανoυαρίου μήνα  κατά τον οποίον εoρτάζoυν και οι Τρεις Πατέρες),και να τιμώνται, σύμφωνα και με δική τoυς άλλωστε επιθυμία όπως ίδιοι του φανέρωσαν σε ένα όραμα τoυ.
Προστάτες της παιδείας
Ποιός και πότε καθιέρωσε να Θεωρούνται και να τιμώνται ως  προστάτες τής παιδείας οι Τρεις Ιεράρχες, δεν είναι γνωστό. Από τα χρόνια της Toυρκoκρατίας όμως, υπήρχε το έθιμο, τα ελληνικά σχολεία να εχoυν αυτoυς τους Τρεις Άγίους, ως προστάτες τoυς και να γιoρτάζoυν τη  μνήμη  τους.
Aυτό το έθιμο διατήρησε  και  συνέχισε το Πανεπιστήμιo Αθηνών, το όποίο καθιέρωσε και επίσημα πλέον, με απόφασή της Συγκλήτoυ τoυ, το 1842-43, τη γιoρτή των Τριών "Ιεραρχών, ως γιoρτή της παιδείας.

Απολυτίκιον Tριώv Iεραρχών.
Hχος α'
Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισιλίου Θεότητος, τους την Οικουμένην ακτίσι, δογμάτων Θείων πυρσεύσαντας , τους μελιρρύτους ποταμούς της  σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν, Θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Bασίλειoν τον μέγαν, και τον θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω  την γλώτταν χρυσόρρημονι. Πάντες οι των λόγων αυτών  ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν, αυτοί γαρ τη  Τριάδι υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.

"Ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών" (Ο Κύριος)