Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ



Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.
Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.
Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).
῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία  ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.
Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων - ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ῾ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος. Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) - ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.
Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας. Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ (27 ΙΟΥΝΙΟΥ)



“Αὐτός ὁ ἅγιος καταγόταν ἀπό τή Ρώμη καί ἔζησε τόν 6ο μ. Χ. αἰώνα. Τόν πλοῦτο πού τοῦ ἄφησαν οἱ γονεῖς του τόν μοίρασε στούς πτωχούς καί ἀναγκεμένους συνανθρώπους του καί στή συνέχεια ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου περνοῦσε τόν καιρό του ὡς ἡσυχαστής μέσα στόν κόσμο, δηλαδή ζώντας τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἡμέρας μέσα στούς ναούς, προσευχόμενος διαρκῶς καί μελετώντας τίς ῞Αγιες Γραφές. Ἡ ἁγία βιοτή του ἔγινε γνωστή στόν πατριάρχη Μηνᾶ, ὁ ὁποῖος τόν κάλεσε στήν ἱερωσύνη καί τόν χειροτόνησε πρεσβύτερο. ᾽Από κεῖ καί πέρα, ὡς κληρικός πιά ὑπῆρξε σωτήριο λιμάνι γιά ὅλους τούς πτωχούς καί τούς ἔχοντες ἀνάγκη, θέτοντας μάλιστα στήν ὑπηρεσία τῶν συνανθρώπων του καί τήν ἐμπειρία του στήν ἰατρική ἐπιστήμη. Τήν ἀγάπη του καί τίς ἰατρικές του γνώσεις ἔνιωσε καί ὁ ἴδιος ἀκόμη ὁ αὐτοκράτορας ᾽Ιουστινιανός, ὁ ὁποῖος θεραπεύτηκε ἀπό τόν ἅγιο, ὅταν προσῆλθε σέ αὐτόν, λόγω κάποιου ἀνιάτου πάθους πού τόν διακατεῖχε. ᾽Από τό γεγονός αὐτό ὁρμώμενος ὁ βασιλιάς, θαυμάζοντας ὑπέρμετρα τήν ἀρετή τοῦ ἄνδρα καί ἀπονέμοντας σεβασμό σ᾽ αὐτόν, μετά τόν ναό τῆς ῾Αγίας Σοφίας κατασκεύασε ξενώνα καί κατέστησε τόν ἅγιο σκευοφύλακα τῆς μεγάλης ᾽Εκκλησίας. Ὁ Σαμψών ἀφοῦ ἔζησε μέ καλό καί θεοφιλή τρόπο καί ἔγινε πρόξενος σωτηρίας γιά πολλούς, μέ τό νά τούς ὁδηγεῖ σέ ζῆλο καί μίμηση τοῦ δικοῦ του χριστιανικοῦ τρόπου ζωῆς, ἐκεῖ καί ἀναπαύτηκε. Τό τίμιο λείψανό του κατατέθηκε στόν μέγιστο ναό τοῦ ἁγίου Μωκίου, βρύοντας καθημερινά ἰαματοφόρα νάματα, ῾εἰς δόξαν καί αἶνον Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν”.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

ΡΗΣΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ



- Ὁ προκομμένος ἄνθρωπος, ὅπου καί νά βρεθῆ, εἴτε στόν γάμο εἴτε στόν μοναχισμό, θά εἶναι ἐπιτυχημένος, ἔστω κι ἄν πάρη λάθος δρόμο ἀπό κακή διάγνωση του Πνευματικοῦ του.
- Ὅταν στήν προσευχή δέν νιώθουμε παρηγοριά καί χαρά, ὅπως τό μικρό παιδί πού πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τῆς μάννας του, τότε ἤ κάποιον ἔχουμε πληγώσει μέ τήν συμπεριφορά μας καί τήν σκληρότητα ἤ ὑπάρχει ὑπερηφάνεια.
- Ὅταν στήν προσευχή δέν αἰσθανώμαστε παρηγοριά, τότε κάτι συμβαίνει. Θά πρέπει νά μετανοήσουμε  καί νά τό διορθώσουμε. Δέν εἶναι ὅπως λένε μερικοί ὅτι ἀπό φθόνο τοῦ διαβόλου συμβαίνει, ἀλλά σάν νά μᾶς λέη ὁ Θεός, ῾δέν σέ καταλαβαίνω ὅπως μοῦ μιλᾶς᾽. Ἡ προσευχή ὅπως καί ἡ θεία Κοινωνία εἶναι μυστική βρώση. Γι᾽ αὐτό χρειάζεται προετοιμασία, καθαρή συνείδηση.
- Νά ἔχεις πάντα ἕνα βιβλίο ἀνοιχτό πάνω στό τραπέζι, γιά νά μή βρίσκη εὐκαιρία ὁ διάβολος νά φέρνη λογισμούς.
- Λίγη μελέτη καί πολλή εὐχή. Στήν προσευχή καί στήν λατρεία πρέπει νά συμμετέχουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά.
- Ὅταν κάποιος εἶναι νευριασμένος, καλύτερα νά μήν τοῦ μιλήσης καθόλου, ἔστω καί μέ καλό τρόπο. Διότι μοιάζει μέ τόν πληγωμένο, πού δέν δέχεται οὔτε καί τό χάδι, γιατί ἐρεθίζει τίς πληγές του.
- Μοῦ ἔλεγε ἕνας μάγος ὅτι, ὅταν ἀνάβη κερί καθαρό, τά δαιμόνια δέν τολμοῦν νά πλησιάσουν ὅταν τά καλῆ, ὅπως πλησιάζουν ὅταν ἀνάβη σπαρματσέτο.
- ῾Η ἐποχή μας εἶναι πολύ δύσκολη. Καί πρέπει σήμερα οἱ Χριστιανοί νά κάνουν πολλή ὑπομονή, γιά νά ἔχουν μεγάλο μισθό. Πολλοί ῞Αγιοι θά ἐπιθυμοῦσαν νά ζοῦσαν στήν σημερινή ἐποχή, γιά νἄχουν μεγαλύτερο μισθό.
- Πρέπει νά ἀγωνιστούμε νά ξερριζώσουμε τά μεγάλα πάθη, διότι ξερριζώνοντας ἕνα μεγάλο πάθος, ξερριζώνονται καί πολλά ἄλλα μικρά.
- ῾Η ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη, νά, αὐτό εἶναι τό πᾶν.
- ῾Ο διάβολος ἔπεσε ἀπό τήν ὑπερηφάνεια του. Πά, πά, φοβερό πράγμα! Ὁ πρῶτος ῎Αγγελος, κ α ί  ἔγινε ἐχθρός τοῦ Θεοῦ  κ α ί  τῶν ἀνθρώπων. Δέν πρέπει νά αἰσθάνεται κανείς μῖσος, ἀλλά συμπάθεια, οἶκτο γιά τό κατάντημά του.
- Πρέπει ὁ καθένας νά ἁγιάση τήν κλίση του, αὐτό πού μπορεῖ νά κάνη. ῎Ας ποῦμε τώρα ἐγώ νά πήγαινα γιά ψάλτης στό Πρωτᾶτο, νά πάρω τήν θέση τοῦ Φιρφιρῆ. Γίνεται αὐτό; Δέν μπορῶ. Θά κοιτάξω τί ἄλλο μπορῶ, νά ἁγιάσω τήν κλίση μου, σάν τόν ἀχθοφόρο τοῦ Πειραιᾶ πού ἀνέστησε τόν νεκρό πεθερό του. Αὐτός μέ τήν ἁγία του ζωή ἁγίασε καί ὁλόκληρο τό λιμάνι καί πολλοί ἀλλοιώθηκαν ἀπό τήν ζωή του. Καί ὅμως δέν ἔλεγε, ῾γιατί νά μή γίνω καλόγηρος;᾽. ῎Αν ἦταν γιά καλόγερος, δέν θά παντρευόταν.
- Βασικά πράγματα εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ καλωσύνη καί ἡ ἁπλότητα. Καλωσύνη εἶναι νά σκέπτεται κανείς τί ἀναπαύει πρῶτα τόν ἄλλον, ὄχι τί μᾶς βολεύει ἐμᾶς. Καί ὁ Θεός δέν εἶναι ἄδικος. ῎Επειτα ἀναπληρώνει ὅ,τι χάσαμε στήν προσπάθειά μας νά βοηθήσουμε τόν ἀδελφό μας.
- Ὅ,τι εἶναι γιά μία μηχανή ἡ βενζίνη, ἔτσι εἶναι καί ἡ καρδιά γιά τήν πνευματική ζωή. Ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν καρδιά του δέν κουράζει. Γι᾽αυτό σέ ὅσους μέ ρωτᾶν, τί νά σπουδάσουν, τούς λέω ὅ,τι ἀγαπᾶνε. ᾽Ιδίως μερικά ἐπαγγέλματα, ὅπως γιατρός, δάσκαλος, θέλουν νά τ᾽ ἀγαπᾶ κανείς πολύ. Καί στήν πνευματική ζωή, στήν προσευχή πρέπει νά συμμετέχει ἡ καρδιά.
- Δέν μέ φοβίζει τό ὅτι ἔχει κανείς πολλά πάθη, μέ φοβίζει ὅμως ὅταν δέν μπῆ μέσα του ἡ καλή ἀνησυχία ν᾽ ἀρχίση ἀγῶνα καί νά προσέχη νά διορθωθῆ.
- Ὁ Θεός θέλει νά Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς βοηθήση γιά νά ἐπέμβη, γιατί σέβεται τό αὐτεξούσιό μας.
- Τά παθήματα, ὁ πόνος, ἡ ντροπή ξοφλᾶν τήν κόλαση, όπως λέγει ὁ ἀββᾶς ᾽Ισαάκ ῾τρῶνε τήν κόλαση᾽.
- Ὅσοι ἁγίασαν δέν εἶχαν ὅλοι ἁγίους Γεροντάδες, ἀλλά εἶχαν ἁγίους λογισμούς.
- Νά ζῆς τόν πόνο σου σάν νά μήν ὑπάρχει.
- ῞Ενας φοιτητής πῆγε καί ἔμεινε τριάμισι χρόνια στήν ᾽Ινδία, ἀσχολήθηκε μέ διάφορες θρησκεῖες καί μέ τήν μαγεία. ῎Εψαχνε νά βρῆ ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια μέ τίς θρησκεῖες κ.ἄ. Τελικά ἐπισκέφθηκε ἕνα μάγο μέ μεγάλη φήμη καί ἄκουσε ἔκπληκτος νά τοῦ λέη: ῾Τί ἦρθες ἐδῶ; Αὐτό πού ζητᾶς θά τό βρεῖς στήν ᾽Ορθοδοξία. ᾽Εκεῖ εἶναι τό φῶς. Νά πᾶς στόν ῞Αγιον ῎Ορος καί νά διαβάσης Φιλοκαλία. ᾽Εκεῖ θά βρεῖς αὐτό πού ζητᾶς. Τἄχασε, δέν περίμενε νά ἀκούση ἀπό ἕναν μάγο αὐτά. ᾽Επέστρεψε στήν ῾Ελλάδα, ἦρθε στόν ῞Αγιον ῎Ορος καί μοῦ τά διηγήθηκε ὅλα.
- Εἶναι ἀνάγκη νά βάλη ὁ ἄνθρωπος Χριστό μέσα του, ἀλλοιῶς εἶναι κολοκύθι.
- Ὁ Χριστός θά λυπηθῆ τόν κόσμο ἐκεῖ πού θά φτάσει καί θά φανερώσει ἕνα σημεῖο. Αὐτό τό σημεῖο δέν θά εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία. Μετά δέν θά ὑπάρχει ἄπιστος. Θά πιστέψουν ὅλοι στόν Χριστό, ἀλλά ἡ πίστη αὐτή δέν θά ἔχει ἀξία.
- Τό πᾶν στήν πνευματική ζωή εἶναι ὁ καλός λογισμός.
- Ὅταν ἀγωνιζώμαστε γιά νά νικήσουμε ἕνα πάθος καί δεν φεύγει, σημαίνει ὅτι ἔχουμε ἐγωϊσμό ἤ κατακρίνουμε.
- ῾Ο διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάση ὅλον τόν κόσμο. Τούς πλουσίους νά τούς πιάση μέ τήν μασωνία, τούς φτωχούς μέ τόν κομμουνισμό καί αὐτούς πού θρησκεύουν μέ τόν οἰκουμενισμό.
- Σήμερα τό Εὐαγγέλιο τό βάζουν στήν ἄκρη, τήν παρανομία τήν κάνουν νόμο, τήν ἁμαρτία τήν κάνουν μόδα. Πάει νά διαλυθεῖ τό πᾶν, ἀλλά τόν τελευταῖο λόγο τόν ἔχει  ὁ Θεός.
- ῞Οταν γκρινιάζουμε γιά τό σπίτι, γιά τό Μοναστήρι, ἡ γκρίνια καταλήγει στόν Θεό.
(Από το βιβλίο ῾ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ’)







Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΔΑΥΙΔ Ο ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



Αυτός ο μακάριος καταγόταν από την Ανατολή και καταύγασε τη Δύση σαν πολύφωτος αστέρας. Διότι αφού υπέταξε τα πάθη της σάρκας από την παιδική του ηλικία με την εγκράτεια και την αγνότητα, φάνηκε ως ένσαρκος άγγελος. Έφτιαξε καλύβα σε μία αμυγδαλιά και εύφρανε τους πάντες με τους λόγους του, ενώ ο ίδιος έδωσε φτερά στον νου του φτάνοντας σε ένθεο ύψος. Γι᾽ αυτό και ο Θεός τού έδωσε πλούσια τη χάρη της θαυματουργίας και φάνηκε φωτεινότατος στύλος καταφωτίζοντας όλους με τα θαύματά του. Παγώνοντας τον χειμώνα και φλεγόμενος το καλοκαίρι έφτασε γρήγορα στην απάθεια. Κι αφού κατάφλεξε τις ηδονές της σάρκας, πήρε με τα χέρια του αναμμένους άνθρακες κι αφού στάθηκε κατά πρόσωπο του βασιλιά τον θυμιάτισε χωρίς να καεί καθόλου. Έτσι αφού κατέπληξε κάθε ανθρώπινη φύση με τη ζωή του και τα θαύματά του, μετατέθηκε προς τον Κύριο, τον Οποίο από βρέφος αγάπησε με μεγάλο πόθο”.

Η ΑΓΙΑ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΑΘΛΟΣ ΦΕΒΡΩΝΙΑ (25 ΙΟΥΝΙΟΥ)



Αυτή η αοίδιμη από νεαρής της ηλικίας σήκωσε τον χρηστό ζυγό του Κυρίου και ήλθε σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν στα σύνορα Ρωμαίων και Περσών, σε πόλη που ονομαζόταν Νήσιβη (η Αντιόχεια της Μυγδονίας), έγινε μοναχή και ξεπέρασε όλες τις καλόγριες του μοναστηριού κατά την άσκηση και τη σύνεση και κατά τη μελέτη των θείων Γραφών. Ηγουμένη όλων των εκεί μοναζουσών ήταν η οσία Βρυαίνη. Κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, το 288 μ.Χ., επειδή ο ηγεμόνας Σελήνος δίωκε τους χριστιανούς, οι μεν υπόλοιπες καλόγριες έφυγαν από το μοναστήρι, ζητώντας να σωθούν από τον θάνατο, η δε μακαρία Φεβρωνία, επειδή ήταν ασθενής, δεν μπόρεσε να φύγη, αλλά βρισκόταν κατάκοιτη πάνω σε ένα κρεββάτι, ενώ πλησίον της καθόταν η ηγουμένη Βρυαίνη και η ονομαζόμενη Ιερία. Εκεί λοιπόν πήγαν οι στρατιώτες του Σελήνου και αφού σύντριψαν τις θύρες με πελέκεις, μπήκαν στο μοναστήρι, κι αμέσως γύμνωσαν τα μαχαίρια τους, θέλοντας να κατακόψουν τη Βρυαίνη. Παρεκάλεσε όμως αυτούς ο Πρίμος ο ανιψιός του Λυσιμάχου νά μην την κτυπήσουν, διότι αυτός φερόταν πάντοτε προς τους χριστιανούς με συμπάθεια και ευσπλαχνία. Άρπασαν τότε τη Φεβρωνία και την έφεραν στον Σελήνο, ενώ ακολουθούσαν τη Φεβρωνία η Βρυαίνη, η Ιερία και η Θωμαΐδα, οι οποίες την στήριζαν στην πίστη και την νουθετούσαν να μη φοβηθεί τα βάσανα ούτε να προδώσει την ευσέβεια στον Χριστό. Παρακινούσαν δε αυτήν να ενθυμηθεί τις αδελφές Λιβύα και Λεωνίδα, από τις οποίες η μεν Λιβύα αποκεφαλίστηκε για τον Χριστό, η Λεωνίς παραδόθηκε στη φωτιά, η δε νέα Ευτροπία, όταν άκουσε να της λέγει η μητέρα της ῾Μη φύγεις, τέκνο μου᾽, αμέσως έδεσε τα χέρια της πίσω κι αφού έκλινε τον λαιμό της στον δήμιο, θανατώθηκε με προθυμία.
Και η μεν Βρυαίνη, αφού δίδαξε τη Φεβρωνία, επανήλθε στο μοναστήρι κλαίγοντας και θρηνώντας, γιατί φοβόταν για το άδηλο τέλος της. Γι᾽ αυτό παρακαλούσε τον Θεό να της χαρίσει νίκη κατά του διαβόλου. Η δε Θωμαΐς και Ιερία, αφού ντύθηκαν ανδρικά φορέματα και ενώθηκαν με τους υπηρέτες, ακολουθούσαν τη Φεβρωνία. Οδηγήθηκε λοιπόν η αγία στον Λυσίμαχο, τον ανιψιό του Σελήνου, και ρωτήθηκε από αυτόν να πει ποιο είναι το όνομά της, το γένος της και η θρησκεία της. Η δε μάρτυς αντί άλλης αποκρίσεως έλεγε ότι είναι χριστιανή. ´Υστερα δε ο θείος του Σελήνος επιχείρησε να μεταθέσει την αγία από την πίστη του Χριστού με κολακείες, αλλά επειδή δεν μπόρεσε, πρόσταξε να την ξαπλώσουν από τα τέσσερα μέρη, και από κάτω να την καίνε με φωτιά, ενώ από πάνω να την δέρνουν με ραβδιά. Επειδή δε όχι μόνο πλήγωσαν την αμνάδα του Χριστού από τους δαρμούς, αλλά έριχναν ακόμη και λάδι στη φωτιά, γι᾽ αυτό διαλύθηκαν οι σάρκες της μακαρίας Φεβρωνίας και έπεφταν κατά γης. Έπειτα την κρέμασαν και την ξέσχιζαν με σιδερένια νύχια και την έκαιγαν με τη φωτιά. Μετά από αυτά έκοψαν τη γλώσσα της, την οποία η αγία με ανδρεία πολλή μόνη της την έβγαλε έξω από το στόμα της. Έπειτα ξερίζωσαν τα δόντια της και έκοψαν με μαχαίρι τους δύο μαστούς της, και πάνω στο κόψιμο έβαλαν κάρβουνα αναμμένα. ´Υστερα έκοψαν τα χέρια και τα πόδια της αγίας και τελευταία την αποκεφάλισαν και έτσι έλαβε η τρισόλβια τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου. Κατά προσταγή του Λυσιμάχου μαζεύτηκε από τους χριστιανούς το σώμα της αγίας και οδηγήθηκε στο μοναστήρι της διά μέσου του Φίρμου του κόμητα. Το βάσταζαν δε και στρατιώτες μαζί με τον Φίρμο. Και τα μεν άλλα μέλη της αγίας συναρμόστηκαν το καθένα στην τάξη και τη φυσική του αρμονία, τα δε δόντια της τέθηκαν πάνω στο στήθος της. Και έτσι μαζεύτηκαν επίσκοποι και κληρικοί με μοναχούς και πλήθος πολύ από τους χριστιανούς, και ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους και κάνοντας αγρυπνία, ενταφίασαν το μαρτυρικό εκείνο και άγιο λείψανο.
Λένε δε ότι όταν κατ᾽ έτος τελείτο η μνήμη της αγίας στο μοναστήρι, βλεπόταν η μάρτυς κατά το μεσονύκτιο να είναι παρούσα μαζί με τις άλλες αδελφές και να συμψάλλει και να αναπληρώνει τον τόπο, στον οποίο και όταν ήταν ζωντανή στεκόταν, μέχρι ότου γινόταν η ευχή. Μία δε φορά θέλησε η Βρυαίνη να την πιάσει, αλλά αμέσως έγινε άφαντη. Ο δε Λυσίμαχος θεώρησε ως βαρειά συμφορά το μαρτύριο της αγίας, και διότι καταγόταν από μητέρα χριστιανή και διότι ο θείος του Σελήνος έδειξε μεγάλη απανθρωπιά και ωμότητα στη μάρτυρα, καθώς κατέστρεψε το κάλλος της νέας παρθένου, το οποίο ήταν σχεδόν υπεράνθρωπο. Γι᾽ αυτό από τη λύπη και την πικρία της ψυχής του τότε μεν δεν έφαγε, αλλά θρήνησε και έκλαψε πικρά τον θάνατο της αγίας, ύστερα δε, πίστεψε στον Χριστό μαζί με τον Πρίμο, και έλαβε μαζί με εκείνον το άγιο βάπτισμα. Ο δε Σελήνος έγινε έξω φρενών, κοίταξε προς τον ουρανό και μούγγρισε σαν βόδι. Έπειτα κτύπησε το κεφάλι του σε μία κολόνα, οπότε ο κακός στην ψυχή έφυγε από τη ζωή αυτή με κακό τρόπο. Τελείται δε η σύναξη της αγίας και η εορτή της στον ναό του αγίου προφήτου προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννη, που βρίσκεται στην Οξεία”.
(Από τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)
"Ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών" (Ο Κύριος)