ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ…

Πλήγωσα ἕνα πουλί,

μάδησα ἕνα λουλούδι,

πίκρανα ἕνα παιδί. 

(᾽Από τό βιβλίο ῾Ψιχία ἀπό τῆς τραπέζης᾽)

ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

- Ὁ προκομμένος ἄνθρωπος, ὅπου καί νά βρεθῆ, εἴτε στόν γάμο εἴτε στόν μοναχισμό, θά εἶναι ἐπιτυχημένος, ἔστω κι ἄν πάρη λάθος δρόμο ἀπό κακή διάγνωση τοῦ πνευματικοῦ του.

- Στόν ἀρχάριο, στό μικρό παιδί καί στόν πολύ εὐαίσθητο, ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει νά δοῦν καλά τόν ἑαυτό τους, γιατί θά πέσουν σέ ἀπόγνωση.

- Ὅταν στήν προσευχή δέν νιώθουμε παρηγοριά καί χαρά, ὅπως τό μικρό παιδί πού πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας του, τότε ἤ κάποιον ἔχουμε πληγώσει μέ τήν συμπεριφορά μας καί τήν σκληρότητα ἤ ὑπάρχει ὑπερηφάνεια.

- Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπείνωση, καί νά ξεκλίνη κάποτε, τόν σκεπάζει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ ὑπερήφανος εἶναι σάν τό χαλασμένο τιμόνι πού πάντα βαδίζει στραβά, ἤ σάν ἕνα πριόνι σιγιασμένο (τροχισμένο) από τήν μία πλευρά.

- Νά ἔχης πάντοτε ἕνα βιβλίο ἀνοιχτό πάνω στό τραπέζι, γιά νά μή βρίσκη εὐκαιρία ὁ διάβολος νά φέρνη λογισμούς.

- Λίγη μελέτη καί πολλή εὐχή. Στήν προσευχή καί στήν λατρεία πρέπει νά συμμετέχουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά.

- Ὅταν κάποιος εἶναι νευριασμένος, καλύτερα νά μήν τοῦ μιλήσης καθόλου, ἔστω καί μέ καλό τρόπο. Διότι μοιάζει μέ τόν πληγωμένο, πού δέν δέχεται οὔτε καί τό χάδι, γιατί ἐρεθίζει τίς πληγές του.

(᾽Από τό βιβλίο ῾ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ἔκδοση  ῾Ιεροῦ Ἡσυχαστηρίου ῾῞Αγιος ᾽Ιωάννης ὁ Πρόδρομος᾽, Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς)

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Ο άγιος Ιωάννης υπήρξε από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού, ανήκοντας μάλιστα στον στενότερο κύκλο αυτών, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον απόστολο Πέτρο. Κλήθηκε από τον Κύριο να Τον ακολουθήσει, όταν Εκείνος βρήκε τον Ιωάννη μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και το άλλο ζεύγος αδελφών, Σίμωνα και Ανδρέα, να είναι απογοητευμένοι, που ως ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ, «δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν έλαβον» και τους προέτρεψε να δοκιμάσουν και πάλι, κάτι που τους απέφερε πλήθος ιχθύων. Από τότε ο άγιος Ιωάννης ακολούθησε τον Κύριο, μέχρι το τέλος της ζωής Του, κι ήταν μάλιστα ο μόνος που με αφοβία Τον ακολούθησε και κατά την ώρα του μαρτυρίου Του, όπως παρευρέθηκε και κάτω από τον Σταυρό. Μετά την Πεντηκοστή και τη λήψη του αγίου Πνεύματος, κήρυξε μαζί με τον απόστολο Πέτρο στα Ιεροσόλυμα, επιτελώντας πολλά θαύματα και μεταστρέφοντας πολλούς στην πίστη, κι αργότερα του έλαχε να αναλάβει την ευθύνη ευαγγελισμού των ειδωλολατρών στη Μικρά Ασία, με κέντρο την Έφεσο. Κι εκεί μετέστρεψε πολλούς στην πίστη του Χριστού, μέχρις ότου ορισμένοι Εφέσιοι, μην αντέχοντας τη δράση του, κατάφεραν με κατηγορίες στον αυτοκράτορα Δομιτιανό να εξοριστεί στη νήσο Πάτμο, όπου ξεκίνησε καινούργια δράση. Ο Θεός τού παρουσίασε πολλές ευκαιρίες, κι ο άγιος Ιωάννης κήρυξε και θαυματούργησε, μέχρις ότου με την αλλαγή του αυτοκράτορα επέστρεψε στην Έφεσο, αφήνοντας απαρηγόρητους τους Πατμίους. Εκεί στην Πάτμο, ημέρα Κυριακή, σε σπήλαιο, του δόθηκε να δει φοβερά οράματα περί της πορείας του κόσμου, τα οποία και υπαγόρευσε στον μαθητή του Πρόχορο, δημιουργώντας έτσι την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Στην Έφεσο έζησε για αρκετά χρόνια ακόμη, κηρύσσοντας τον λόγο του Θεού, μέχρις ότου σε ηλικία 105 περίπου ετών άφησε ειρηνικά την τελευταία πνοή. Κατά την παράδοση, προγνώρισε τον θάνατό του, και παίρνοντας επτά από τους μαθητές του, βγήκε έξω από την πόλη, οπότε του έσκαψαν σε σχήμα σταυρού τον τάφο του, μπήκε μέσα και εκεί παρέδωσε το πνεύμα του. Οι πιστοί Εφέσιοι μαθαίνοντας τα καθέκαστα, έσπευσαν να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό, αλλ’  όταν άνοιξαν τον τάφο του, είδαν με έκπληξη και συγκίνηση ότι το σκήνωμά του έλειπε, κατά αντιστοιχία με αυτό που συνέβη και στην Παναγία, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας θεώρησε ότι και εκείνος μεταστάθηκε, πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εν σώματι στους ουρανούς. Ο άγιος Ιωάννης ήταν και συγγενής του Κυρίου μας, θεωρούμενος ανιψιός του, αφού ήταν μαζί με τον άγιο Ιάκωβο υιός της κόρης του μνήστορος Ιωσήφ, μυροφόρου Σαλώμης.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΤΩΧΟΙ...

´Ενας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μία οικογένεια που ζούσε στο βουνό. Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε τον γιο του: ῾Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;᾽ ῾Ωραία᾽, απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό. ῾Και τι έμαθες;᾽, συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε: ῾Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις. Εμείς διαθέτουμε μία πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές... Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι...Η αυλή μας φτάνει μέχρι τον φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα... Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, αυτοί πάλι σπέρνουν και θερίζουν γι᾽ αυτό... Εμείς ακούμε CD’ s, αυτοί απολαμβάνουν μία απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται πού και πού από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι... Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα, αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα... Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με ορθάνοιχτες τις πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους... Εμείς ζούμε ῾καλωδιωμένοι᾽ με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, ῾συνδέονται᾽ με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους᾽.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του... Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση: ῾Σ᾽ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε...᾽

(Από το περιοδικό ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗΝ, Αύγουστος 2012, μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου Κύπρου)

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΤΗΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ

Η οσία Ευφροσύνη έζησε στην Αλεξάνδρεια, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Μικρός (408-450 μ.Χ.). Ήταν κόρη του Παφνουτίου, πλουσίου άρχοντα, ο οποίος, λόγω θανάτου της συζύγου του, ανέθρεψε τη μονάκριβη κόρη του με μεγάλη αγάπη και πίστη στον Θεό. Η οσία από μικρή θέλησε να αφιερωθεί στον Θεό, κάτι όμως που δεν κατάφερε, αφού  ο πατέρας της, όταν έγινε η κόρη του δεκαοκτώ ετών, την εμνήστευσε με πλούσιο και ευγενή νέο. Πριν από τους γάμους, η Ευφροσύνη εκμεταλλευόμενη την απουσία του πατέρα της σ’ ένα γνωστό του μοναστήρι, κούρεψε τα μαλλιά της, φόρεσε ανδρικά ρούχα και θέλησε   να ενταχτεί στη μοναστική γνωστή κοινότητα του πατέρα της, παρουσιαζόμενη ως  ευνούχος του βασιλιά. Ο ηγούμενος πράγματι την δέχτηκε ως καλόγερο, δίνοντάς την το όνομα Σμάραγδος. Από τότε αποδύθηκε σε σκληρότατους ασκητικούς αγώνες, τέτοιους που υπερέβαλε σχεδόν όλους, γι’  αυτό και τα γυναικεία της χαρακτηριστικά αλλοιώθηκαν και έγιναν σκληροτράχηλα. Αργότερα, με τη σύμφωνη γνώμη του ηγουμένου, αποσύρθηκε σε κατά μόνας άσκηση, μακρύτερα από τη μονή, φτάνοντας εκεί σε μεγάλη ύψη αγιότητας. Ο πατέρας της που την αναζητούσε με πολύ πόνο διαρκώς, ήταν απαρηγόρητος, ενώ η Ευφροσύνη, μετά από τριάντα οχτώ χρόνια άσκησης αρρώστησε, οπότε και η οσία θέλησε να αποκαλυφθεί στον πατέρα της, προγνωρίζοντας τον θάνατό της. Η αποκάλυψη υπήρξε ιδιαιτέρως συγκινητική για τον Παφνούτιο, βλέποντας την κόρη του σε τέτοιο ύψος αγιασμού, αλλά αμέσως εκείνη πέθανε. Ο Παφνούτιος θέλησε έκτοτε να μονάσει στο κελλί της Ευφροσύνης, και μετά δεκαετία άσκησης, άφησε κι εκείνος εκεί την τελευταία του πνοή.