Περί προσευχής
«Όποιος αγαπά τον Κύριο, πάντοτε Εκείνον σκέπτεται, η δε μνήμη του Θεού γεννά την προσευχή. Εάν δεν θα θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι, χωρίς όμως την προσευχή δεν θα μείνεις στην αγάπη του Θεού, διότι διά της προσευχής έρχεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Διά της προσευχής προφυλάσσεται ο άνθρωπος από την αμαρτία, διότι ο προσευχόμενος νους είναι απασχολημένος με τον Θεό και με ταπεινωμένο πνεύμα στέκεται ενώπιον του προσώπου του Κυρίου, τον Οποίον γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου…
Ψυχή που αγαπά τον Κύριο, δεν μπορεί να μη προσεύχεται, διότι έλκεται προς Αυτόν μέσω της χάρης που δοκίμασε στην προσευχή.
Για την προσευχή δόθηκαν σε εμάς οι εκκλησίες, και σ’ αυτές οι ακολουθίες τελούνται κατά τα βιβλία. Αλλά ούτε την εκκλησία ούτε και τα βιβλία είναι δυνατόν να έχεις πάντοτε μαζί σου, ενώ η εσωτερική προσευχή παντού και πάντοτε είναι μέσα σου.
Στις εκκλησίες τελούνται οι θείες ακολουθίες και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σε αυτές, αλλά η ψυχή είναι ο καλύτερος ναός του Θεού και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, για εκείνον όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Τούτο όμως δεν ισχύει για όλους.
Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή και αγαπούν να προσεύχονται με βιβλία∙ και τούτο είναι καλό και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Εάν όμως προσεύχεται κανείς στον Κύριο και σκέπτεται άλλα πράγματα, τότε αυτήν την προσευχή ο Κύριος δεν την εισακούει.
Όποιος προσεύχεται από συνήθεια δεν έχει αλλαγές στην προσευχή, όποιος όμως προσεύχεται θερμά, υφίσταται πολλές αλλαγές κατά την προσευχή: Διεξάγει μάχη προς τον εχθρό, μάχη προς τον εαυτό του, προς τα πάθη, μάχη προς τους ανθρώπους και σε κάθε τι πρέπει να είναι ανδρείος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου