ΕΠΙ Τῌ ΜΝΗΜῌ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ (24 Σεπτεμβρίου)

“῾Ο Κύριος στόν ληστή ἔδωσε τόν παράδεισο, καί σέ κάθε ἁμαρτωλό ὁμοίως θά δώσει τόν παράδεισο. ᾽Εγώ ἤμουν χειρότερος ἀπό ἕναν βρωμερό σκύλο λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μου, ἀλλά ἄρχισα νά ζητῶ ἀπό τόν Θεό συγχώρηση καί Αὐτός μοῦ ἔδωσε ὄχι μόνο τή συγχώρηση, ἀλλά καί τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον, καί ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ γνώρισα τόν Θεό.

Βλέπεις ἀγάπη Θεοῦ πρός ἐμᾶς; Καί ποιός θά περιέγραφε τήν εὐσπλαχνία αὐτή;

῎Ω, ἀδελφοί μου, πέφτω στά γόνατα καί σᾶς παρακαλῶ

- πιστεύετε στόν Θεό, πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει τό ῞Αγιον Πνεῦμα, τό ῾Οποῖο μαρτυρεῖ περί τοῦ Θεοῦ σέ ὅλες τίς ᾽Εκκλησίες μας καί στήν ψυχή μου.

Τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον εἶναι ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη αὐτή πλημμυρίζει ὅλες τίς ψυχές τῶν οὐρανοπολιτῶν ἁγίων. Καί τό ἴδιο ῞Αγιον Πνεῦμα εἶναι ἐπί τῆς γῆς στίς ψυχές αὐτῶν πού ἀγαποῦν τόν Θεό.

᾽Εν Πνεύματι ῾Αγίῳ ὅλοι οἱ οὐρανοί βλέπουν τή γῆ, καί ἀκούουν τίς προσευχές μας καί τίς προσφέρουν στόν Θεό.

Ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων, τό γνωρίζει ἡ ψυχή μου, ἀλλά νά περιγράψω αὐτό ἀδυνατῶ. Εἶναι στό ἔπακρο πράος καί ταπεινός, καί ὅταν δῆ Αὐτόν ἡ ψυχή, τότε ἀλλοιώνεται καί γίνεται ὅλη ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, καί ἡ ἴδια γίνεται πράη καί ταπεινή. ᾽Αλλά ἐάν ὁ ἄνθρωπος χάσει τή χάρη αὐτή, τότε θά κλαίει ὅπως ὁ ᾽Αδάμ μετά τήν ἔξωσή του ἀπό τόν παράδεισο. ᾽Οδυρόταν καί τούς ὀδυρμούς του τούς ἄκουε ὅλη ἡ ἔρημος. Τά δάκρυά του ἦταν πικρά ἀπό τή θλίψη, καί ἐπί πολλά ἔτη ἔχυνε αὐτά.

῎Ετσι καί ἡ ψυχή πού γνώρισε τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί κατόπιν τήν ἔχασε, πονάει γιά τόν Θεό καί λέγει: ῾Διψάει ἡ ψυχή μου τόν Κύριο καί μέ δάκρυα Τόν ἀναζητεῖ".

(᾽Από τό βιβλίο τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ῾῞Αγιος Σιλουανός τοῦ ῎Αθω᾽).